Zes vragen aan Marc Maquelin

Deze week stelden we zes vragen aan de programmeur van Bevrijdingsfestival Zeeland, Marc Maquelin. Lees over zijn eerste concertervaring en gedroomde line-up. 

Wie ben je?
Marc Maquelin, 39 jaar, geboren in Vlissingen, woon nu in Middelburg en werken doe ik in allebei die plaatsen. In 2008 ben ik begonnen als programmeur van De Piek in Vlissingen, een paar jaar later kwam daar het Bevrijdingsfestival Zeeland (ook Vlissingen) bij en weer wat later Festival Onderstroom. Dat is een zomerfestival met naast muziek vooral straat- en locatietheater, in de trant van festivals als De Parade en Over Het IJ en zo.
Sinds ruim twee jaar ben ik ook programmeur van De Spot in Middelburg en per dit jaar ook van het festival ZeelandJazz.

Wat was het eerste live concert/show waar je ooit naartoe ging? 
Metallica in De Kuip in juni 1993, tweede klas middelbare school. Via school kregen we de mogelijkheid om een concert te bezoeken, met de bus naar U2 of Metallica. Geen schoolreisje hoor, gewoon een kaartje kopen, maar dat kon dus via school. En dat werd Metallica. Voor die tijd luisterde ik wel naar muziek, maar volkomen willekeurig, dat ging van Beastie Boys tot Guns ‘n’ Roses tot Turn Up The Bass. Toen ik Metallica had gezien was ik wel om, ik geloof dat ik een week later begon met gitaarspelen. Het is echt door die show dat ik de muziek ingerold ben, in die zin achteraf gezien wel een bepalend moment voor mij geweest.

Waar ben je als programmeur van Bevrijdingsfestival Zeeland tot nu toe het meest trots op?
Als programmeur van het Bevrijdingsfestival (althans hier) doe je het nooit volledig verkeerd maar je kunt het ook nooit helemaal goed doen. Het is een populair festival waar het publiek hoe dan ook wel in flinke getale een goede tijd heeft. Maar dat publiek bestaat voor een groot deel uit erg ‘algemene’ bezoekers die op z’n zachtst gezegd geen OOR lezen of 3voor12 volgen. Je maakt zelfs mee dat er mensen zijn die De Staat niks zegt. En die mensen zeiken dan over het programma, waarom Anouk en Blof er niet gewoon staan, namen die voor ons financieel gewoon onhaalbaar zijn. Dus de bezoekersaantallen zijn prima maar het programma is nooit goed genoeg.

Maar toch ligt daar wel een overeenkomst met het programmeur-zijn in bredere zin: ook als poppodium-programmeur vind ik dat je een zo breed mogelijk publiek moet zien te bedienen. Iedereen die potentieel wel eens een concertkaartje koopt, moet tenminste af en toe in de plaatselijke popzaal komen, anders gaat er iets niet goed. Dus probeer ik -net als iedereen waarschijnlijk- de juiste verhouding te vinden tussen commerciële inkoppers, actuele acts en progressief programma: de wat meer alternatieve stromingen en opkomend talent. Op die manier kun je zo nu en dan wel eens een voltreffer hebben waarbij alles samenkomt natuurlijk.

Tijdens het Bevrijdingsfestival Zeeland hebben we een populair dance-stage, Liberty Dance. Met zoals heel het Bevrijdingsfestival geen enorm programmabudget, waarmee ik toch zoveel mogelijk namen probeer neer te zetten die bij het algemene publiek een belletje doen rinkelen. In 2012 had ik als headliners op dat podium Nicky Romero en Hardwell back-to-back staan, net op het juiste moment geboekt. Ik weet niet of je het trots kunt noemen, want het moet je daarmee dus ook gewoon net even meezitten. Maar dat was wel een lekkere natuurlijk.

Wie zou je ooit nog willen programmeren en/of wat is je gedroomde line-up?
Op zo’n manier denk ik er eerlijk gezegd nooit zo over na… Ik ga uit van het profiel van een plek; wat past er wel of niet op een festival of podium, in verhouding tot de mogelijkheden van die plek. Op die manier ga ik dus niet roepen dat ik Eddie Vedder wel eens in De Spot zou willen neerzetten, of Ed Sheeran op 5 mei. Dat slaat nergens op. Maar ideaal programma zijn dan shows die eigenlijk gezien de mogelijkheden te groot zijn voor een plek, maar als het een beetje meezit af en toe toch lukken. En dan vind ik het supertof om bijvoorbeeld Waylon en Blof laatst in De Spot te hebben gehad of Broederliefde op komend Bevrijdingsfestival. Als ik dat soort dingen kan blijven doen, dan ben ik heel tevreden. Hoewel eens een keer een tof alternatief roots-festival ergens buiten in de duinen of zo zou wel cool zijn, met The Wood Brothers op de affiche.. Heb ik toch iets genoemd!

Als je geen programmeur zou zijn, wat had je vermoedelijk dan gedaan?
Echt geen flauw idee. Van jongs af aan ben ik bezig met muziek en hoopte natuurlijk altijd al wel er op een of andere manier m’n brood mee te kunnen gaan verdienen. Als ik niet destijds als programmeur aan de slag had kunnen gaan was er ongetwijfeld iets anders op mijn pad gekomen. Maar ik heb geen grote andere passies waar ik verder in zou willen, en ook niet voor iets anders een diploma op zak of zo, ik heb Rockacademie gedaan. Dus het zou van alles kunnen zijn geweest, ik weet het echt niet. Misschien wel ballonvaarder..

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt?
Niet echt iets heel geks geloof ik.. Thuis worden er vooral Spotify playlists gedraaid en af en toe ouderwets een plaat van A tot Z, maar daar zitten eigenlijk geen onverantwoorde zaken tussen volgens mij. Maar ik heb kleine kinderen en in de auto zit er nog wel eens kindermuziek in de CD speler wanneer je ‘m aan zet. Ik merk dat ik vooral De Band Krijgt Kinderen niet altijd meteen afzet, het album Bokkensprongen is wel een aanrader.